#81 Niall cz. 3

- To było znakomite! – powiedział mój pacjent, gdy skończył śniadanie.

- Cieszę się, ze ci smakowało. – uśmiechnęłam się i zabrałam od niego brudne naczynia.

- [T.I.], mam pytanie… - zaczął niepewnie - … czy ty jesteś w stanie określić jak mocno wbił mi się ten pocisk? Narobił dużych szkód w moim organizmie? – szczerze, nie spodziewałam się takiego pytania.

- Niall, nie wiem. Nie znam się na tym. Proszę, możemy pominąć ten temat? – nie czułam się na siłach by to wszystko opowiadać.

- Dobrze, ale mniej więcej możesz mi powiedzieć? – nie dawał za wygraną.

- To było chyba tyle. – pokazałam mu ręką. – Nie jestem pewna. Myślę, że miałeś olbrzymie szczęście, bo nie rozerwało ci żadnego narządu, inaczej mogłoby się to źle skończyć. – westchnęłam.

- Musieli strzelać z jakiejś kiepskiej broni. Normalnie przeleciałoby na wylot. – rozmyślał na głos.

- Nawet tak nie mów! – zdenerwowałam się. Czy on musi to tak przeciągać?

- Dobra, dobra, już nic nie mówię. – podniósł ręce w geście obronnym.

- Po prostu nie chcę już tego rozpamiętywać. Cała ta sytuacja nie była dla mnie łatwa. W życiu nie przeżyłam tyle stresu, co tej nocy. – wyznałam, ale potem się uśmiechnęłam i dodałam: - Przez ciebie osiwiałam!

- Pokaż! – zaśmiał się.

- Patrz, o tutaj. – schyliłam się, wskazując punkt na środku głowy.

- Nic nie widzę. – stwierdził.

- Przyjrzyj się dobrze. – zachichotałam i wykorzystując moment jego nieuwagi, skradłam pocałunek z jego ust.

- O ty mała podstępna małpko! – udawał oburzenie. – Słono za to zapłacisz! – groził mi w żartach. Ja natomiast  zrobiłam przerażone oczy.

- Nie jedz mnie! Błagam, tylko nie to!

- Chodź tu! – przyciągnął mnie i zaczął całować. Mogłabym być częściej tak karana, serio! Nie mam kompletnie nic przeciwko tak strasznym torturom. Chyba nikt by nie miał.

- Co robicie? Mogę z wami? – usłyszałam za sobą głosik Amy. Błyskawicznie oderwałam się od chłopaka, udając że nic się nie stało.

- Witaj kruszynko! Jak się spało? – zapytałam i wyciągnęłam do niej ręce, aby ją przytulić. Starałam się za wszelką cenę zignorować stłumiony śmiech Nialla, ale im bardziej przypominałam sobie co przed chwilą robiliśmy, tym bardziej robiłam się czerwona. Przynajmniej on tego nie widział.

- Dobzie. Jestem głodna. – zakomunikowała, przecierając jeszcze zaspane oczęta.

- W takim razie chodź zjeść śniadanie. – zaproponowałam, biorąc ja za rękę do kuchni.

W drzwiach odwróciłam głowę do rozbawionego nastolatka i pokazałam mu język. On na to puścił mi buziaka. Ale z niego dziecko! – pomyślałam kręcąc głową i uśmiechnięta opuściłam pokój.

Oczami Nialla

Jak ja ją kocham! Do szaleństwa! Nie chcę by musiała się mną zajmować. To powinna być moja rola… Ja powinienem wspierać ją w każdym momencie i nie dopuszczać do niej żadnego cierpienia. Tak bardzo chciałbym zabrać [T.I.] i Amy z dala od wojny, ale nie jestem w stanie.

Nagle usłyszałem jak ktoś wbiegł do domu i mówi coś do [T.I.]. Wstałbym teraz i poszedł sprawdzić, o co chodzi, ale to zbyt ryzykowne ze względu na świeżą ranę. Musiałem się uzbroić w cierpliwość i zaczekać aż moja dziewczyna do mnie przyjdzie. Moja dziewczyna – jak to cudownie brzmi!

- Niall, mamy problem. – nie musiałem długo czekać.

Dziewczyna weszła do pokoju z małą Amy na rękach, a za nią podążał jakiś chłopak. Jej mina nie była za wesoła. Wyglądała jakby zobaczyła ducha.

- Co się stało? – zapytałem zaniepokojony i spróbowałem się podnieść do pozycji siedzącej, ale ona od razu sprowadziła mnie do poziomu.

- Nie wolno ci wstawać! – powiedziała pouczająco.

- Hej, Niall. – odezwał się nastolatek stojący naprzeciwko mnie.

- Liam! Cześć! Ale ja cię długo nie widziałem stary! – nie ukrywałem swojej radości na widok dawnego przyjaciela.

- Jak tam? Dobrze się czujesz? – zagadnął.

- Tak. Dzięki [T.I.], jest coraz lepiej. – odpowiedziałem i spojrzałem na zmartwioną dziewczynę. Na moje słowa uśmiechnęła się nieznacznie. - Możecie mi powiedzieć co się stało, że macie takie miny? – zapytałem lekko zniecierpliwiony.

- Kochanie, Liam powiedział, że zbliżają się bombowce, które zostały wysłane na nasze miasto by je doszczętnie zniszczyć. – odrzekła spokojnie, ale dobrze wiedziałem, że gdyby nie obecność Amy, to rozpłakałaby się. Jest taka delikatna i wszystko bardzo przeżywa.

- Musicie stąd uciekać! Natychmiast! – poleciłem im.

- Raczej musimy. – poprawił mnie Liam. – Chyba nie myślisz, ze cię tu zostawimy?

- Przecież nie mogę chodzić, a sami mnie nie uniesiecie. – wytłumaczyłem spokojnie. Naprawdę nie chciałem im robić kłopotu.

- Nawet tak nie mów! – powiedziała groźnie [T.I.]. – Razem damy radę. Nie chcę cię jeszcze raz stracić! – łzy spłynęły po jej policzkach.

- Sami nie damy rady, to fakt. Ale kto powiedział, że jesteśmy sami? – odezwał się Liam. – Chłopaki! Chodźcie! – krzyknął, a po chwili pojawiła się grupka moich kolegów ze szkoły. Jednak to nie byli już ci sami chłopcy, co kiedyś. Teraz to byli silni młodzi mężczyźni.

- Siemka, Niall! Stary, nie łam się, damy radę! – wołali wesoło.

8h później

- Widzę obóz! Udało się! – uradowała się [T.I.].

Jaka to ulga, widzieć ją szczęśliwą. Cały dzień uciekaliśmy przed bombardowaniem. Wszyscy byli bardzo zmęczeni długą wędrówką, oprócz mnie. Otóż ja byłem niesiony na czymś podobnym do noszy całą drogę. Uparli się, że mnie nie zostawią i targali takiego kalekę, aż do obozu dla uchodźców, daleko od naszego rodzinnego miasta. Oni są niesamowici! Dobrze jest mieć takich przyjaciół!

Gdy tylko weszliśmy do „małego miasteczka” wszyscy krzyczeli, wołając lekarza. Po co? Przecież jest dobrze?

- Tutaj jestem. – odezwał się jakiś człowiek i podszedł do naszej grupki.

- Nasz przyjaciel został wczoraj postrzelony. [T.I.] wyciągnęła kulę. Może pan nam pomóc? – powiedział Liam. Tak jakbym ja nie potrafił mówić.

- Oczywiście, zanieście go do mojego namiotu. – polecił im. – Będzie dobrze, młody. – mrugnął do mnie i poszedł gdzieś.

Oczami [T.I.]

Chłopcy zanieśli Nialla do doktora, a ja ruszyłam w głąb obozowiska, szukając kogoś, kto ewentualnie zajął by się nami. Wzięłam nasz prowiant, który pozostał jeszcze po mojej wyprawie do opuszczonego sklepu i zaczęłam zaglądać do różnych namiotów.

- Czy ktoś może nam pomóc? – pytałam za każdym razem, ale nikt nie wykazywał chęci zajęcia się dwoma sierotami. Nie dziwię się, bo każdy miał tu podobne problemy do naszych.

Usiadłyśmy z Amy przy ognisku w pobliżu punktu medycznego i czekałyśmy na wieści dotyczące zdrowia Nialla. Oby moje wyciąganie kuli mu nie zaszkodziło. Strasznie się o niego martwię.

- [T.I.], mogę cię na chwile prosić? – usłyszałam głos lekarza. Zerwałam się na równe nogi i weszłam do namiotu.

- Co zrobiłam źle? Niech pan powie, ze Niall będzie żył. – wypaliłam od razu.

- Spokojnie. Wszystko jest w porządku. Dzięki twojej interwencji, twój chłopak jeszcze żyje. Jedyne co ja musiałem zrobić, to zmienić szwy ze zwykłej nitki, którą to zrobiłaś, na te prawdziwe i nałożyć nowy opatrunek. – uspokoił mnie. – Nie mam pojęcia jak ci się to udało, ale niewątpliwie masz talent! Możesz być z siebie dumna! – poklepał mnie po ramieniu.

- Czyli on wyzdrowieje? – zapytałam z nadzieją, nie dowierzając w to, co przed chwilą powiedział.

- Tak. – zaśmiał się. – To silny chłopak.

- Wiedziałem, że ci się uda. – powiedział cicho Niall i uśmiechnął się do mnie.

- Kocham cię! – podbiegłam do niego i przytuliłam się.

- Ja ciebie też. – odpowiedział i zachichotał.

- Mam dla ciebie propozycję. Pomożesz mi przy innych rannych? – rzekł lekarz.

- Będę zaszczycona.

- [T.I.], zaczynamy nowe życie. – powiedział Niall i złączył nasze usta w cudownym pocałunku.

Kilkanaście lat później

- [T.I.], pacjent na czwórce! Rana postrzałowa. Zajmiesz się nim? – usłyszałam od mojej przełożonej.

- Oczywiście, już idę. – odpowiedziałam i ruszyłam do wskazanego pomieszczenia.

Gdy ujrzałam młodego chłopaka leżącego na łóżku, wszystkie wspomnienia sprzed lat wróciły. Mimo tego, że zoperowałam już nie jednego pacjenta, to do ran postrzałowych zawsze będę miała uraz. Tak, jestem chirurgiem w jednym z najlepszych szpitali w Londynie. Gdy tylko Niall wyzdrowiał, udało nam się uciec. Teraz nasze życie przebiega spokojnie. Amy uczęszcza na studia, a ja z Niallem spodziewamy się drugiego dziecka. Wszystko się zmieniło, oprócz jednego:

- Witaj młody. Jak się czujesz? – zagadnęłam wystraszonego nastolatka.

- Dobrze. – odpowiedział, ale zaraz syknął z bólu, gdy dotknęłam jego postrzelonego ramienia.

- Jejku, przepraszam! - odpowiedziałam odruchowo - to się nie zmieniło.

THE END

Cześć!

To już ostatnia część imaginu o Niallu. Tak jak już mówiłam, nie lubię smutnych zakończeń, więc i to nie mogło się źle skończyć. 

I jak to oceniacie? Może być? Jestem strasznie podekscytowana, bo nie dość, ze to moje pierwsze w pełni dokończone opowiadanie, to w dodatku jest moim pierwszym imaginem na tym blogu! :D

Nie wiem kiedy dodam coś nowego, bo są wakacje i o ironio, w ogóle nie mam na nic czasu! Wy też tak macie? I człowiek się łudzi cały rok szkolny, że w wakacje wszystko nadrobi, a tu klops :( Jutro wyjeżdżam i można powiedzieć, że przez bite 2 tygodnie nie będę miała kiedy i jak pisać.

Dostałyście się do tych szkół do których chciałyście? Ja tak i jestem mega szczęśliwa! Będę chodzić na biol - chem z rozszerzoną matematyką. jestem trochę przerażona ilością nauki jaka mnie czeka, ale to dopiero za 2 miesiące :D teraz trzeba wyluzować.

Przypominam o głosowaniu na bloga Nicol >>>  TUTAJ!!! Bardzo proszę!

Życzę wam wspaniałych, niezapomnianych wakacji i dużo uśmiechu na twarzy, bo z nim nawet najgorszy deszczowy dzień się rozchmurza :D

Do napisania,

Ania :)