#55 Bezludna wyspa cz. 1

Bezludna wyspa cz. 1

-„No dawaj...”- usłyszałam czyjś zdyszany głos. Poczułam mocne uciski na klatce piersiowej. Gwałtownie nabrałam powietrza do płuc i otworzyłam oczy. Zakaszlałam mocno wypluwając wodę. Dławiłam się nią. Ktoś położył mi rękę na plecach lekko poklepał. Woda dosłownie wylewała mi się z buzi.

-„Dzięki Bogu...”- westchnął ten sam głos. Kiedy już mogłam swobodniej oddychać, spojrzałam do góry. Był to chłopak o zielonych oczach i lekko kręconych brązowych włosach. Uśmiechnął się delikatnie w moją stronę, a w jego policzkach pojawiły się urocze zagłębienia. -„Już wszystko okej?”- zapytał.

-„Umm... Mhm...”- wydukałam bo nie byłam zdolna do dłuższej wypowiedzi. Zakaszlałam raz jeszcze. Gardło piekło mnie strasznie i miałam wrażenie jakbym wdychała kwas do płuc. W głowie mi się trochę kręciło i było okropnie zimno. Co się stało? Jedyne co pamiętam to to, że właśnie płynęłam statkiem wraz z rodzicami do USA... A potem nic...

-„Wiem, że pewnie jest ci strasznie zimno, ale nie mogę ci oddać swojej bluzy, bo jest równie mokra co twoje ubrania.”- podrapał się po głowie w zamyśleniu. Dopiero teraz to poczułam. Faktycznie, jestem cała mokra. Teraz to aż zadygotałam z zimna.

-„Nie... Przeziębimy się.”- westchnął zmartwiony-„ Wiem, ścigaj ten sweter.”

-„C-co?”- popatrzyłam na niego zdziwiona on sam zaczął ściągać bluzę. Jest mi zimno, a on każe mi się rozbierać?

-„No już. Jesteśmy na jakiejś tropikalnej wyspie i jest strasznie gorąco, a zimno jest nam przez te przemoknięte ubrania.”- powiedział i przyciągnął bluzkę przez głowę. O matko... Odwróciłam się jak oparzona. Czułam jak moje policzki rozgrzewają się i zaczynają mnie lekko parzyć.

-„Co ty wyprawiasz?!”- powiedziałam spanikowana. Chłopak zaczął się śmiać.

-„To sztuka przetrwania. Serio, ty też musisz ściągnąć ...”-

-„NIE ZDEJMĘ UBRAŃ.”- wyparowałam.

-„Chodziło mi tylko o sweter, ale ok, załapałem.”- zachichotał. Wywróciłam oczami i z oporami, ale jednak ściągnęłam sweter.

-„Ale gdybyś zmieniła zdanie co do ubrań, to nie mam nic przeciwko…”- ponownie wybuchnął śmiechem.

-„Zboczeniec.”- burknęłam wściekła, ale mój nowy kolega zaczął się tylko bardziej śmiać. Wstałam, skrzyżowałam ręce na piersi i ruszyłam przed siebie.

-„To był tylko żart! Ej, gdzie idziesz?”- zawołał gdzieś za mną.

-„Z dala od ciebie.”- syknęłam przez zaciśnięte zęby potykając się o własne nogi.

-„Czekaj!”- pobiegł za mną. Ugh, naprawdę myśli, ze teraz będę z nim miała ochotę rozmawiać?

-„Spadaj.”- mruknęłam.

-„Chętnie, wiesz, ale jesteśmy zdani tylko na siebie, bo nikogo poza nami tu nie ma.”

Zatrzymałam się gwałtownie przyswajając sobie to, co właśnie powiedział.

-„Co?”- popatrzyłam na niego przerażona.

-„Halo! Witamy w świecie żywych! Wiem, że przez chwilę byłaś praktycznie martwa, ale teraz już nie jesteś, więc…”

-„CO?! O czym ty mówisz?!”

-„Naprawdę nic nie pamiętasz?”- zapytał przypatrując mi się uważnie. Pokręciłam przecząco głową. Jezu, błagam, jeżeli jest tak, jak teraz myślę to…

-„Płynęliśmy statkiem do USA, pamiętasz?”

-„Tak, ale co potem?”

-„Piraci przejęli statek… Wszyscy pasażerowie zaczęli biegać w popłochu po całym pokładzie, a ty stałaś przy poręczy. Ktoś niechcąco cię popchnął i wypadłaś za burtę…”- spuścił głowę.

-„Jakim cudem się znalazłam w takim razie na tej wyspie?”- chciałam się jeszcze tego dowiedzieć.

-„Skoczyłem za tobą.”

I tą oto odpowiedzią totalnie ścięło mnie z nóg.

-„Dlaczego?! Po co?!”

-„Uratowałem ci życie, a ty się mnie pytasz dlaczego?”- widać było, ze się lekko zdenerwował.

-„Tak! Przecież mogłeś ratować siebie.”

-„Oh, nie ma za co.”- burknął i zaczął iść przed siebie. Pacnęłam się w czoło. Ugh, dlaczego zawsze wszystko komplikuję? Jestem beznadziejna.

-„Poczekaj… eee… no po prostu poczekaj!”- krzyknęłam za nim zdając sobie sprawę, że nie wiem jak ma na imię i dorównałam mu kroku.-„Dziękuję. Przepraszam, po prostu jestem zdziwiona, że skoczyłeś za zupełnie nieznaną ci osobą, narażając swoje życie.”- wyjaśniłam.

-„Okej. Wybaczam ci.”

-„Oh, no dzięki wiesz. Cóż za łaska z twojej strony.”- wywróciłam oczami. Chłopak się zaśmiał.

-„A żebyś wiedziała.”

Szliśmy chwile w ciszy brzegiem plaży i rozglądaliśmy się.

-„Umm… Co miałeś na myśli, kiedy mówiłeś, że byłam praktycznie martwa?”- jedno nie dawało mi spokoju.

-„Nie oddychałaś przez dobrą minutę i zatrzymała ci się akcja serca. Musiałem cię reanimować.”- odpowiedział obojętnie. Reanimacja. 30 uciśnięć klatki piersiowej potem 2… Moja ręka mimowolnie powędrowała do ust. Chłopak nachylił się nade mną i wyszeptał do ucha.

-„Udało mi się zrobić aż 4 wdechy zanim się obudziłaś.”

Uśmiechnął się od ucha do ucha obserwując moją reakcję. Najpierw byłam w szoku, potem zaczęłam kipieć ze złości, a skończyło się na tym, że rozwścieczona tym, że go to bawiło, goniłam chłopaka po plaży. Czy moje życie może być jeszcze gorsze? Utknęłam na jakiejś tropikalnej wyspie, z obcym mi chłopakiem, a do tego wszystkiego miał rację. Podczas tej mojej „gonitwy” wyschły mi ubrania i poczułam jak tu jest strasznie gorąco. Ten latał w samych spodniach po plaży, a ja się gotowałam w bluzce i rurkach… Czy może być jeszcze gorzej?

C.d.n…

______________________________________________

Cześć :)

Nie widzieliśmy się od Wigilii, prawda? Ale widzę, że Katniss świetnie o Was zadbała ;)

To pierwsza część 'Bezludnej wyspy', jest to kilkupartowiec, na którego pomysł wpadłam po moim zwariowanym śnie. Tylko tutaj Harry nie będzie udawał Tarzana no i nie będzie kontrolował umysłów ministrantów... O_o Nie pytajcie. Nie mam zielonego pojęcia, dlaczego mi się to przyśniło.

Tak więc, już niedługo powrót do szkoły. (BUUUUU!!! :( ) Już przygotowani? Ja właśnie lecę pisać rozprawkę z polskiego więc, się muszę pożegnać -,- 

Mam nadzieję, że się podobało :D Kolejne części ukażą sie niebawem (czyt. jak wpadnę na to, co dalej napisać lub oświeci mnie kolejny 'oryginalny' sen.

Pa pa!

Wasza Nicol <3